Geduld

In een vergeten hoekje van m’n tuin staat dit struikje, bijna helemaal kaal! Bijna. Want een keer in de zoveel tijd groeit er een prachtige bloem aan. Altijd ééntje tegelijk. Alsof dat struikje al zijn krachten verzamelt en alles in die bloem stopt. Met heel veel geduld telkens weer één nieuwe bloem in volle glorie tot bloei laat komen.

Geduld. Soms heb ik er heel veel van, soms helemaal niet. Soms klinkt het mooi en af en toe klinkt het als een oma-concept. Geduld? Nee joh hoppa, lekker in de actie modus, Vamos!

Maar elke keer als ik die bloem zie denk ik ‘Ja, geduld is inderdaad een schone zaak!’ En neem ik mij direct voor ietsje meer geduld te hebben. Bijvoorbeeld ‘niet gefrustreerd worden als de hond – na tien keer iets zeggen – niet luistert’. De eerste 9 keer ben ik namelijk heel geduldig. Misschien is ie een beetje doof denk ik dan, of moe. Ik bedoel, dat kan natuurlijk. Daar heeft iedereen wel eens last van.

Maar je raadt het al, dat geduld opbrengen lukt dan natuurlijk voor geen ene meter! Ik met een bromsnor naar huis, de hond zielsgelukkig achterlatend op een veldje. Want hij kan toezichtloos ravotten en weet toch wel de weg naar huis…

Mijn les start ik altijd met een moment om te aarden en – voor wie wilt – het zetten van een intentie. Ik denk dat ik morgen maar weer eens voor Geduld ga!