All for one, Yoga for all

‘Maar ik ben helemaal niet lenig!’
‘Yoga? Neeeee, ik ben totaal niet gestrest dus dat is niks voor mij.’
Of ’Mijn vriend meenemen naar yoga? Nee joh, dat is zo’n houten plank!’

We kennen deze teksten allemaal. En we weten natuurlijk ook allemaal dat het helemaal geen ene reet (excusez le mot) uitmaakt of je wel of niet lenig bent, wel of niet gestrest bent, wel of niet ‘kunt’ mediteren, en ga zo maar door.

Je hoeft geen stress kip te zijn om op de mat te springen. En je hoeft ook niet een super fitte, lenige chica (#fitgirl Blèg!) te zijn die alle poses extreem soepel kan uitvoeren voordat je ergens je matje uitrolt.

Mijn korte hamstrings zorgen er bijvoorbeeld voor dat de Seated Forward Fold meer een soort veredelde Staff Pose lijkt en tijdens meditatie oefeningen zijn mijn gedachten ook negen van de tien keer niet waar ze zouden moeten zijn (namelijk: kalm voorbijdrijvend als een wolk zonder dat je er iets mee doet…. Damn it, weeeeeer niet gelukt). Al moet ik wel zeggen dat hiervoor echt geldt: oefening baart kunst!

Maar goed, wat ik dus probeer te zeggen: wat in yoga wellicht het doel lijkt, is niet het doel. Tuurlijk is het leuk als ineens die Crow Pose lukt maar je hoeft niet als een opgekrulde papillot op je mat te zitten, wil een houding z’n werk kunnen doen. En een meditatie oefening kun je eigenlijk niet goed of fout doen. Je doet het gewoon en de ene keer voelt het fijner dan de andere keer. Zo simpel is het.

🎵 All for one, and one for Love 🎵

Ps. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik in mijn mini columns mijn geweldige muzieksmaak laat doorsijpelen…