Mislukking alom

Het levert altijd iets op. Ook als het mislukt.
Eerlijk, ik hou eigenlijk wel van dingen die mislukken. Niet altijd op het moment suprême natuurlijk. Maar zeg nou zelf, het geeft toch sjeu aan het leven!
De dingen die mislukt zijn in mijn leven zijn niet op één hand te tellen. Eerder op tien. Het is soms lastig om de precieze momenten te destilleren omdat het vaak niet voelt als een mislukking maar meer als een avontuur. Toegegeven echt niet altijd een leuk avontuur. Soms eindigt het avontuur met een vlekkerig gezicht en opgepofte ooglellen van drie dagen janken. Maar soms is het een hilarisch avontuur. Of een spannend avontuur. Een ongemakkelijk of ronduit klote avontuur. Maar zelfs een klote avontuur kan uitkristalliseren tot een zeer waardevol onderdeel van je kleurrijke leven. Het laat de boel lekker bruisen.

Ik ben overigens niet vies van iets een mislukking noemen. Het betekent immers niet dat je zelf een mislukking bent. Die mislukkingen geven gewoon pit aan het leven! Van mij hoeft niet alles met een fluwelen doekje afgedekt te worden onder de noemer van ‘het is geen probleem maar een uitdaging’. Of ‘je bent er niet slecht in, het is een verbeterpunt’. Neem nou timemanagement. Ben ik gigantisch slecht in. Tuurlijk, zou een verbeterpunt kunnen zijn. Of niet.
Een tijd geleden bijvoorbeeld kwamen vrienden eten en ik had een lekker dessertwijntje aangeschaft waar we na het eten de zelfgemaakte cantuccini in konden dopen. Een kwartier voordat ze kwamen rende ik nog even snel naar buiten om de honden uit te laten terwijl de cantuccini rustig in de oven zwart blakerden. Niet van ‘ik schraap er nog even een laagje af’ maar door en door verbrand. Ja die waren natuurlijk gewoon hartstikke mislukt. Misschien is hier nog niet zoveel avontuur aan te behalen, echter ik kan zo wat avonturen opsommen waarin een mislukkingscomponent een rol speelt.

We beginnen met grootse en meeslepende avonturen. Geen paniek, daarna stappen we over op meer luchtige zaken. Stoelriemen vast hier komt een greep uit mijn mislukkings-avonturen.

In groep 8 ga je natuurlijk op zoek naar een middelbare school. Eén grote spannende bedoeling. Je komt aan als brugpieper in dat nieuwe enorme gebouw waarin je geheid gaat verdwalen. Nog wennende aan je nieuwe status als jonkie (voor de zomer was je nog de oudste) maak je nieuwe vrienden en kijk je stiekem op tegen de examenklassers. Die zó oud zijn dat ze wel écht al álles van het leven zullen weten. Wow over een paar jaar zit jij daar met je nieuw verworven vrienden in de gymzaal je eindexamen te maken. Mislukt. Na de tweede klas gingen mijn ouders scheiden en verhuisden we naar een andere provincie en daarmee hoppa naar een nieuwe school. Ik vond er geen reet aan. Ik kende niemand, bleef van ellende tijdens de pauzes maar zo lang mogelijk op het toilet rondhangen en tot overmaat van ramp moest ik op die nieuwe school ineens een gym tenue aan. Vreselijk! De wereld verging. Ik kan mij de pasfoto die op dag één gemaakt is (was nota bene mijn verjaardag) zo voor de geest halen. Ik sta er heel beteuterd op, totaal niet op mijn gemak. Maar ik kan je vertellen, deze omwenteling in mijn leven was het begin van zo veel mooie nieuwe dingen. Ja het was doorbijten. Uren heb ik staan inbeuken op mijn rode zitzak, van verdriet, onmacht, ontheemdheid. Maar het heeft onvoorstelbaar veel zaden geplant. Die zijn uitgegroeid tot veerkracht, vertrouwen, lef, empathie, evenwicht. Het heeft me uiteindelijk veel meer gebracht dan dat het van me heeft afgenomen.

We spoelen even door. Afgestudeerd en lekker aan de slag in een tijdelijke baan. Verliefd, samenwonend, gezellig samen met een rits (straat)katten. Het leven was mooi. Mislukt. Verkering gaat uit en de tijdelijke baan is ook geen lang leven meer bezworen. Ik bel mijn oma van 90 om dit nieuws te vertellen. Ze schiet zo ongeveer in de lach aan de telefoon. Ik hoor haar tegen mijn neef zeggen: ‘Moet je nou horen, dat kind heeft geen vriend én geen huis én geen baan. Hoe moet dat nou?’. Ik was duidelijk een hopeloos geval. Ze zei nog wel heel lief dat het wel goed zou komen, ik was tenslotte nog jong. Toch vroeg ze voor de zekerheid nog naar mijn leeftijd. ‘Oooo!!’, zei ze met lichte paniek in haar stem. Blijkbaar was ik toch wat ouder dan ze in gedachte had.
Het was een verwarrende tijd en ook nu was het uiteraard omschakelen geblazen maar ook dit was me weer een avontuur van jewelste. Inclusief de bijbehorende lessen. Zo was dit het moment waarop ik voor het eerst echt helemaal alleen ging wonen, zonder huisgenoten. Dan leer je ineens dingen alleen te doen want je hebt geen zin om voor elk wissewasje iemand mee te vragen. Het was wennen maar het was ook heerlijk. Leren helemaal je eigen ritme te volgen. Ik weet zeker dat dit de opstap was naar een aantal andere keuzes later in mijn leven. Keuzes die weer onmetelijk veel heerlijke avonturen hebben gebracht.

Ook op kleinere schaal zijn dingen die mis gaan niet per se rampzalig. Zo ging ik met mijn lover naar een festivalletje op Ameland. Het was mijn taak om het tweepersoonsluchtbed mee te nemen. Mislukt. Ik had gewoon een luchtbed uit de kast gegrist en ingepakt. Bleek een eenpersoons te zijn. Whoops. Je begrijpt, het werd een knusse bedoening.

Of die keer dat we op vakantie waren in Indonesië en een scooter huurde in Ubud. Om lekker met onze bakkes in de zon rustig aan naar Jatiluwih te tuffen. Genietend van de rijstvelden om ons heen. Het moest daar prachtig zijn. Daar gingen we. Samen op één scooter, bagage erbij gepropt, helmen op (zonder vizier) en gaan met die banaan. De eerst 10 minuten gingen lekker. Daarna: noodweer. Regen, regen, regen. Keiharde regen. Uren lang. En er zat dus geen vizier op die helmen van ons. Er kwam zo veel water uit de lucht dat we om de 3 minuten moesten pauzeren om onze bakkes droog te maken zodat we weer iets konden zien. Inmiddels hadden we onze zwemkleding maar aangetrokken met een plastic poncho erover.  We werden keihard uitgelachen bij ieder winkeltje waar we kwamen schuilen. Zelf gierden we het inmiddels ook uit. Geen rijstveld gezien en na aankomst op die berg had ik acuut een koortsaanval maar echt: de allerbeste en meest onvergetelijke scootertocht van mijn leven. Ik zit nu nog na te genieten.

Dus ja. Gaan er dingen mis? Laat je gevoel de vrije loop. Wees boos, gefrustreerd, verdrietig, ontheemd. En dan, sluit het in je hart. Ze brengen je altijd iets, die mislukkingen. Een hoop lol, een levensles, een belangrijke wegwijzer.