Rebellerende Schijtluis

Ik ben gek op persoonlijkheidstesten en -quizzen. Laatst deed ik de Four Tendencies Quiz van Gretchen Rubin. Het gaat hierbij om de vraag: hoe reageer ik op verwachtingen? Zowel externe als interne verwachtingen. Ik was lichtelijk verbaasd over de uitslag: Rebel. Vroeger werd ik namelijk eerder bestempeld als lulletje rozenwater dan als rebel dus ik was zeer nieuwsgierig hoe dit nou zat. Het werd al snel duidelijk. De beschrijving was spot on!

“Een Rebel verzet zich tegen alle verwachtingen – externe én interne. Ze kiezen ervoor om te handelen vanuit een gevoel van keuze, van vrijheid. Rebellen worden wakker en denken: Wat wil ik vandaag doen?” Zeker!

“Rebellen hechten veel waarde aan authenticiteit en zelfbeschikking, en brengen een ongeketende geest in wat ze doen. Rebellen werken op hun eigen manier aan hun eigen doelen, en hoewel ze weigeren te doen wat ze ‘geacht worden’ te doen, kunnen ze hun eigen doelen bereiken.” Yep!

“Rebellen hebben de neiging zich te verzetten tegen gewoontes en routines omdat ze willen handelen met een gevoel van keuze en vrijheid. Vaak geven ze er de voorkeur aan spontaan te zijn in plaats van te plannen.” Herkenbaar!

Puzzelstukjes vielen op hun plek…
Een van de belangrijkere concepten in mijn leven is namelijk: Ik moet me kunnen uitleven. Voordat je een beeld krijgt van mij elke dag salsa dansend tot diep in de nacht in een achteraf barretje in een stad die ik niet ken – Heerlijk! – bedoel ik meer ‘zonder starre regels van hoe het hoort’.

Verder stond er ook nog dat een rebel geniet van het negeren van regels. Mm, ik weet het niet hoor. Misschien zou ik ervan genieten áls ik het überhaupt zou durven. Wellicht weet je inmiddels dat ik een soort angst heb voor het overtreden van bepaalde regels. Dat ik per ongeluk iets helemaal verkeerd doe bij de belastingaangifte, het algoritme mij bestempelt als belastingontduiker en er de volgende dag een belastinginspecteur voor de deur staat en mij zo’n enorme boete geeft dat ik de rest van mijn leven moet blijven afbetalen.
Soms heb ik het ook in sociale omgangsvormen. Dat mondt uit in ongemakkelijke toestanden. Op de een of andere manier verstar ik in eerste instantie als er een regel is in de trant van ‘je moet je straks vooral niet te veel zus of zo gedragen’. Het slaat nergens op want het gaat vaak om kleine dingen en vrij snel daarna ontdooi ik ook weer en is er niks aan de hand. Maar in het begin word ik een soort van sociaal contactgestoord en ontbreekt elk inschattingsvermogen over hoe ik mij dan wél zou mogen gedragen.

Een goed voorbeeld is het champagne incident. Een vriendin van mij werkte vroeger bij een luchtvaartmaatschappij. Een van de arbeidsvoorwaarden is dat je voor iets meer dan een prikkie intercontinentale vluchten kunt maken. Indien er toevallig plekken beschikbaar zijn natuurlijk. Je weet dus niet altijd zeker waar je terecht komt. Misschien pak je je skispullen in en beland je uiteindelijk op de Kaapverdische eilanden. Enfin het is allemaal onderdeel van het avontuur. Mijn vriendin had me wel gewaarschuwd dat áls er plek is op een vlucht, je vaak op een klapstoeltje naast het toilet zit ofzo. Prima, geen probleem. Ik moest wel voor de zekerheid een colbertje meenemen voor het geval we toch ineens in een chiquer compartiment werden geplaatst maar eigenlijk kwam dat nooit voor.

Geduldig staan we te wachten bij de gate en ja hoor er is plek! We krijgen een code mee en mogen boarden. We lopen door de slurf en mijn vriendin fluistert dat ik niet moet gaan gillen ofzo maar dat we dus business class plaatsen hebben gekregen! WHAAAAT?!! Neeeeee!!! O mijn god ik heb nog nooit business class gevlogen en heb geen idee hoe het er uitziet maar wat een spanning. Ik hou het niet meer. Maar ik moet vooral heel rustig en kalm doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Als we straks aankomen moet je je wel een beetje inhouden hoor want er zitten daar natuurlijk allemaal nette business class mensen.’ Fuck, de verstarring begint. Normaal doen? Wat is normaal doen in business class? Ik heb werkelijk waar geen idee.

Ik word naar mijn stoel begeleid (we zitten niet naast elkaar) en mijn sociaal contactgestoordheid begint al bij de eerste vraag van de stewardess: ‘wat wil je drinken? Water, verse jus of champagne?’. Shit ik heb geen idee, ja ik weet het natuurlijk wel, champagne. Maar ja ik moest me inhouden en een beetje normaal doen en nu heb ik geen idee welk drankje er bij een dergelijke gedragscode hoort. Ik kijk koortsachtig om me heen op zoek naar mijn vriendin. Ik zie haar een rij verderop en hoor haar nog net tegen de stewardess zeggen: champagne graag. Pfff okay champagne ‘mag’ dus. Ik plaats mijn bestelling en nestel me in mijn tijdelijke appartementje. Een plek in business class is nog groter dan je stapelbed in een dorm dus het voelt als een klein huisje. Ik installeer mezelf en zie dat de stewardess inmiddels de bestelling bij de jongen achter mij aan het opnemen is. Ook hij kijkt alsof hij plotseling in een ander universum terecht is gekomen en geen idee heeft wat hij moet bestellen. Gelukkig, er zijn hier meer rare mensen zoals ik. Ik voel me meteen thuis. Ik ontdooi weer. Mijn eigen levendige energie borrelt weer naar de oppervlakte. I’m back!

Ik snap nog steeds niet helemaal hoe het werkt, dat ‘genieten van het negeren van de regels’. Dat deel van mijn Rebel tendency is niet goed doorgekomen geloof ik. Ik denk dat ik Gretchen Rubin even ga mailen om haar te attenderen op deze subcategorie binnen de Four Tendencies: rebellerende schijtluis.

Ps. Zojuist had ik mijn moeder aan de lijn. We hadden het even over mijn oma. Ze is 95 en net verhuisd. Mijn moeder vertelde wat verhalen over de eerste weken in haar nieuwe huis.
‘Je oma is altijd een beetje rebels, jij lijkt toch zo op haar!’
Huh mam, ik? Rebels? Ik heb er net toevallig een column over geschreven, bizar dit!
‘Leuk! Voeg dit stuk dan maar even toe.’
Zo gezegd, zo gedaan. Altijd naar je moeder luisteren.