Loedermoeder

Voor het eerst in jaren hadden we weer visite! Met visite bedoel ik logés. De grenzen zijn weer open dus de logés staan weer in de rij! Het is nummertjes trekken geblazen. Enfin, er kwam dus een vriendin over. Heerlijk een weekje met haar bips in de zon, boeken lezen, wijntjes drinken, tijd voor haarzelf. Want man en kinderen bleven lekker thuis. Op een avond tijdens het eten kwam het gesprek op de term ‘loedermoeder’. Ze noemde zichzelf een loedermoeder omdat ze haar kinderen niet miste. Ik – een granny die het meest van de tijd in een totaal andere dimensie bivakkeert – had uiteraard nog nooit van deze term gehoord.

Na een zeer kortdurend onderzoek kwam ik erachter dat het een ware hit is en al een halve eeuw bestaat. Ik was lichtelijk teleurgesteld want ik had van alles verwacht van die loedermoeder. Maar ik las niks shockerends. Zelfs niks geks. Er stond dat loedermoeders de was laten slingeren in huis, zwarte randen onder hun nagels hebben, hun kinderen met vieze gymkleding naar school laten gaan, twee verschillende sokken laten dragen of zelfs – ja nu komt het – hun kinderen met ongekamd haar laten rondlopen. Oooee! Nou als dat het ergste is, denk ik dan. Wie heeft er in godsnaam geen was rondslingeren?? Of twee verschillende sokken aan? Ik heb niet eens kinderen maar ik heb zelf voortdurend twee verschillende sokken aan. En ongekamd haar. Als je op een eiland woont met windkracht 8 heb je sowieso altijd ongekamd haar. Laatst vroeg iemand waarom ik maar één sok aanhad. Eén sok? Dacht ik nog. Maar ik had gewoon één zo’n klein sokje aan die je niet kunt zien en één normale lange sok. Moet kunnen toch?

Toch bleef de term in mijn hoofd hangen. Ik mag dan wel geen kinderen hebben maar ik heb wel twee honden. Die voelen soms ook een beetje als kinderen. Dus toen die vriendin van mij over haar loedermoederschap vertelde dacht ik: God wat ben ik dan wel niet. Onze eerste hond gaf ik te weinig eten (dierenarts: o, geef je je pup maar twee keer per dag eten? Ze moeten drie keer per dag!). En bij de tweede gebeurde precies hetzelfde. Kwam ik bij de dierenarts bleek ze te dun. Dat haren kammen zat ook niet in het systeem. Dus toen mijn ouders op visite kwamen, kochten ze direct een borstel en sindsdien gaat onze hond dreadlockloos door het leven. Maar de allerergste hondenloedermoeder-actie gebeurde een paar weken geleden. Ik heb namelijk mijn hondenkind uit een rijdende auto laten vallen. O my f*cking god. Ze hangen altijd – echt altijd – uit het raam. Met hun neus in de wind. Maar blijkbaar gleed ze dit keer uit. Ik schrok me kapot en die hond natuurlijk ook. Resultaat: achterpoot uit de kom plus een gebroken heupkom. Ik was natuurlijk allang blij dat niemand over haar heen gereden was maar toch, foute boel dit. Het was zo’n aparte breuk dat de dierenarts dit in zijn 30-jarige carrière nog nooit had gezien. Dat is overigens een familiekwaal. We hebben nooit wat, maar als we iets hebben hoor je de arts altijd zeggen dat het wel heel atypisch is. We zijn er inmiddels aan gewend.

Dat autoraam blijft voortaan potdicht, dat begrijp je. Ik voelde me in het begin wel een beetje schuldig en een hele slechte hondenmoeder. Ze had pijn en was zo zielig! Maar dat gevoel maakte na wat huilbuien gelukkig snel plaats voor strijdlust. We gaan ertegenaan! We gaan ervoor! Ook al hebben we maanden geduld nodig, het komt goed! Ik ga meer tijd thuis doorbrengen en haar vertroetelen zodat ze alle energiebolletjes op haar herstel kan richten. En nu ik toch meer thuis ben kan ik meteen de was doen, alle sokken bij elkaar zoeken, mijn haar kamen en die gore zwarte randen onder mijn nagels schoonboenen. Aha!! Ben ik toch ineens loedermoeder af!