Ooglellen

Een paar jaar geleden viel het ineens op. Die rimpels in mijn voorhoofd zaten er niet voor niets. Die werden potjandorie veroorzaakt door mijn hangende ooglellen. Nu weten we allemaal dat als je een dagje ouder wordt, de boel wat gaat hangen. En als je pech hebt en net wat verkeerde genen hebt doorgekregen; enorm gaat hangen. Maar dat ik dus blijkbaar de hele dag met opgetrokken voorhoofd moet rondlopen om die ooglellen omhoog te hijsen vind ik nogal wat.

Niemand die het ziet overigens. Maar als ik de boel ontspan ziet het er ronduit chagrijnig uit. Een beetje treurig ook. Maar goed, niks aan de hand, ik ben er aan gewend. En alleen als ik echt heel moe ben, is het extreem lelleren geblazen. Het is overigens niet nodig dit woord op te zoeken. Het bestaat niet. Althans niet in de Nederlandse taal. Maar het is het enige woord dat precies representeert wat ik bedoel. Ik heb het zelf wel opgezocht natuurlijk. Als taal- en cultuurstudies-freak kan ik dat niet laten. Wat blijkt; het woord komt naar voren in vragen over Spaanse werkwoordsvervoegingen. Of je Lelleren of Leyeren schrijft. Een of andere aanvoegende wijs voor het werkwoord ‘lezen’. Interessant! Maar ik dwaal af.

Ik besluit mijn vader te appen. Die heeft ook van die lellen en ik wil graag weten hoe mijn lellen zich zullen ontwikkelen in de komende 40 jaar. ‘Hey pap, jij hebt toch ook van die hangende oog-lellen. Wordt dat steeds erger als je ouder wordt of stabiliseert dat op een bepaalde leeftijd?’. Ik krijg berichten terug over formule 1. Iets over Hamilton en Verstappen. En liedjes die daarover gemaakt worden. Ik houd voet bij stuk en herhaal mijn vraag. Ah ik krijg antwoord dit keer: ‘Ik ben mij daarvan niet bewust. Ik heb hele mooie oorlellen’. Giller! Ooglellen, pap, OOGLELLEN! Ik neem een filmpje op om te verduidelijken waar ik op doel. ‘Die heb je natuurlijk niet van mij’, krijg ik terug. Hij moet er zelf om lachen, dat weet ik zeker! De conclusie is dat ik het van hem heb én ook van mijn moeder.

Tot op heden heb ik geen antwoord ontvangen op mijn daadwerkelijke vraag. Hoe zoiets zich ontwikkeld door de jaren heen. Dus ik lel lekker verder. Misschien kan ik alvast gaan sparen voor als het echt te gortig wordt en ik het noodzakelijk acht om er iets aan te laten doen. Ik heb al een buddy gevonden. Een van mijn vriendinnen die door slaapgebrek (want baby) ook aan het lelleren is geslagen. Als het niet meer wegtrekt en ook zij over een paar jaar niets meer kan zien vanwege overhangende ooglellen, gaat ze met me mee naar de ooglelarts. Ze stuurt me nog een berichtje: ‘gezellig, maken we er een leuk dagje van’.